میانگین زمان مطالعه: 3 دقیقه

دولت و نوآوری فناوری اطلاعات و ارتباطات: یک رابطه کلیشه‌ای یا هدفی جهانی؟

امروزه، رهبران دولتی بیش از گذشته در مورد نوآوری بحث می‌کنند و به سهم خود در رشد اقتصادی، افزایش رقابت ملی، افزایش جامعه محلی مبتنی بر دانش و غیره اهمیت می‌دهند (سازمان همکاری اقتصادی و توسعه، ۲۰۰۵؛ پورتر و شواب ۲۰۰۸). بسیاری ممکن است این مسئله را زیر سؤال ببرند که اگرچه دولت‌ها درباره نوآوری صحبت می‌کنند، خود را به شکلی نوآورانه درنمی‌آورند. به‌عنوان‌مثال، آیا دولت‌ها روش‌های تعامل با مردمشان را به‌روز می‌کنند؟ آیا آن‌ها از نوآوری برای افزایش توانایی خود برای ارائه کالاها و خدمات به جوامع محلی استفاده می‌کنند؟ و سوا لاتی ازاین‌دست.

برای این منظور، فناوری اطلاعات و ارتباطات (ICTs ) به‌عنوان ابزاری نوآورانه شناخته می‌شد و دولت‌ها، آن را به‌سرعت به‌عنوان وسیله‌ای برای اثربخش‌تر شدن و کارآمدتر شدن در ارائه خدمات خود به تصویب رساندند. برای مثال، در اوایل دهه ۱۹۹۰، دولت مبتنی بر اینترنت ازاین‌دست ابتکارات به شمار می‌رفت. از آن به بعد، محصولات قابل‌ارائه بسیاری در سراسر جهان مشاهده‌شده‌اند: پورتال‌های دولت الکترونیک یک مرحله‌ای که خدمات عمومی پیچیده ارائه می‌دهند، داشبوردهایی که عملکرد دولت را نشان می‌دهند، سیستم‌های خرید عمومی آنلاین، نقشه‌ها و اطلاعات جغرافیایی، اطلاعات و مدارک عمومی (که داده‌های بازخوانده می‌شوند)، سیستم‌های اطلاعات دفتری، مشاوره‌های آنلاین و غیره. همۀ این محصولات را می‌توان به‌راحتی محصولات “نوآورانه” ای برای دولت‌ها نامید، یا شاید هم نه؟

اجازه دهید اصطلاحات را تعریف کنیم: نوآوری مربوط به پالایش عملی و توسعه یک اختراع اولیه در قالب یک تکنیک یا محصول قابل‌استفاده یا یک فرآیند است که در آن خلاقیت در هر جنبه از زنجیره ارزش یک سازمان، از ابتدا تا انتها، برای ایجاد روش‌های جدید و بهتر برای ایجاد ارزش برای مشتریان اعمال‌شده است. با توجه به این تعریف، تمام محصولات فوق در حضور اولیه خود مربوط به نوآوری ICT هستند؛ آن‌ها به‌طور مداوم به‌روزرسانی می‌شوند، درحالی‌که دولت برنامه‌های گسترده خود را به‌عنوان نوآوری باز (انوپولوس و فیتسیلیس، ۲۰۱۴) تأمین می‌کند. هر یک از محصولات فوق به نوآوری تکنولوژیک مربوط می‌شوند، درحالی‌که انتظار می‌رود همه آن‌ها باهم تغییر گسترده‌ای در شیوه تعامل مردم با دولت‌هایشان ایجاد کند و به یک نوآوری اجتماعی تبدیل شوند. ما می‌توانیم بگوییم که انتظار می‌رود که چنین تغییرات رادیکالی ایجاد شوند زیرا به‌رغم چشم‌انداز بلندپروازانه، دولت الکترونیک به‌جای ایجاد تغییرات چشم‌گیر با توجه به تراکنش‌های بین دولت و شهروندان، بیشتر به شکل یک کانال برای دسترسی شهروندان به دولت در آمده است.

بحث قبلی تأیید می‌کند که نوآوری فناوری اطلاعات و ارتباطات چیزی بی‌اهمیت برای دولت است، اما آن‌ها هنوز یک تغییر رادیکال به دست نیاورده‌اند. از سوی دیگر، تغییرات کمی رخ‌داده است و حتی ممکن است در بهبود راه‌هایی که دولت‌ها مأموریت خود را انجام می‌دهند تغییراتی به‌مراتب کم‌تر مشاهده شوند. جنگ و فقر هنوز وجود دارد، صرف هزینه‌های عمومی کاملاً شفاف نیست، شهروندان کانال‌های سنتی را برای دسترسی به دولت‌های خود برای سرویس‌های سفارشی ترجیح می‌دهند و اسطوره‌های دیگر هنوز وجود دارند. برای این منظور، ارزشی که محصولات نوآورانه ICT برای شهروندان به ارمغان می‌آورد، می‌تواند مورد سوءاستفاده قرار گیرد و این هدف دست‌نیافتنی باقی بماند.

همه این‌ها بخش قابل‌توجهی از این کتاب را توجیه می‌کنند؛ این کتاب نوآوری‌های ICT دولتی را از لنز تجزیه‌وتحلیل نظری مربوطه و پیاده‌سازی عملی در دنیای توسعه‌یافته که منجر به عرصه نوآوری می‌شود، بررسی می‌کند. برای این منظور، در قسمت اول این کتاب، نظریه‌های مختلف و دیدگاه‌های متفاوت بررسی می‌شوند. علاوه بر این، نمونه‌ها و ارزش‌افزوده آن‌ها باید به‌درستی مورد نظارت قرارگرفته و به‌درستی نشان داده شوند و به‌این‌ترتیب، در این بخش، اقدامات مرتبط کافی موردبررسی قرار می‌گیرند. از سوی دیگر، چالش‌های موجود و سرمایه‌گذاری‌های حاصل نشده احتمالاً آینده فناوری اطلاعات و ارتباطات را برای دولت‌ها نشان می‌دهند. در این زمینه، بخش دوم این کتاب به بررسی مسائل مختلفی می‌پردازد و نشان می‌دهد که دولت‌ها می‌توانند چه انتظاراتی از ICT ها یا از تغییراتی که آن‌ها در داخل بخش عمومی ایجاد می‌کنند داشته باشند.

شما می توانید فایل PDF این کتاب را پس از ثبت نام یا ورود دریافت نمایید

[restrict]

دریافت PDF کتاب

دانلود PDF

[/restrict]